Johan Sebastian Bach
Johann Sebastian Bach je bio njemački kompozitor. Svirao je orgulje, harpsikord, violu, i violinu, a njegova crkvena i sekularna djela za hor, orkestar i solo instrumente okupila su sve periode baroka i dovela ga do njegove najveċe zrelosti. Iako on sam nije uveo nove muzičke oblike, obogatio je preovladavajuċi njemački stil s robusnom kontrapunktom tehnikom, kontrolom harmonije i organizacijom muzičkih motiva bez premca, kao i usvajanjem ritmova, oblika i tekstura iz inostranstva, posebno onih iz Italije i Francuske. Bachove orguljaške sposobnosti su bile visoko poštovane u cijeloj Evropi za vrijeme njegovog života, iako on nije bio široko priznat kao veliki kompozitor sve do oživljavanja interesa i nastupa s njegovom muzikom u prvoj polovini 19. stoljeća. Njegova djela, poštovana zbog intelektualne dubine, tehničke zahtjevnosti i umjetničke ljepote, su bila nadahnuće gotovo svim kompozitorima evropske tradicije, od Mozarta do Schonberga. Uopšteno, Bach se danas smatra vrhunskim kompozitorom baroknog razdoblja i jednim od najvećih kompozitora svih vremena.
Johann Sebastian Bach potiče iz muzičke porodice. Bio je najmlađi od osmero djece Johanna Ambrosiusa Bacha gradskog muzičara u Erfurtu, a zatim u Eisenachu-u gdje se rodio Johann Sebastian Bach. Njegov posao je bio da priređuje sve necrkvene muzičke događaje u gradu i da po zahtjevu crkvenog orguljaša, učestvuje u crkvenoj muzici. Članovi njegove bliže rodbine su bili crkveni orguljaši i kompozitori, te je Bach imao mogućnosti da se rano upozna sa komponovanjem i sviranjem raznih instrumenata.
.jpg)
Muzički stil Johanna Sebastiana Bacha je nastao iz njegove izvanredne vještine izuma u kontrapunktu, kontrole muzičkih motiva, njegovog smisla za improvizaciju na klavijaturi, njegovoj izloženosti muzici iz Italije, Francuske, južne i sjeverne Njemačke, i njegovoj velikoj odanosti luteranskoj liturgiji. Njegov pristup muzičarima, muzičkim djelima i muzičkim instrumentima već u njegovim ranim godinama, u kombinaciji sa njegovim sve izraženijim talentom za pisanje čvrsto satkane muzike snažnog zvuka, dovela je do toga da razvije poseban, energičan muzički stil u koji su bili ubrizgavani strani uticaji u unaprijeđeni oblik već postojećeg Njemačkog muzičkog jezika.
uzičko stvaralaštvo do ranih 20-ih godina njegovog života pokazuje veću vještinu u velikoj organizaciji muzičkih ideja, kao i unaprijeđenje modela improvizacije preludija i kontrapunkta ograničene složenosti pod uticajem Buxtehudea. Razdoblje između 1713-1714, kada je veliki repertoar italijanske muzike postao dostupan weimarskom dvorskom orkestru, bila je prekretnica. Iz ovog vremena pa nadalje, on je usvojio u svoj stil Italijanski "dramatski početak" u muzičkim djelima, jasnih melodijskih obrisa, oštrih obrisa njihovih bas linija, veće motoričke i ritmičke jasnoće, jedinstvenog tretmana muzičkih motiva, i jasnije izražene šeme za modulaciju.